Vliegen, Bussen en vulkanen

Lieve lezertje!
We zijn onderhand al weer ruim een week verder sinds mijn laatste bericht, en er is weer een hoop gebeurd.
We hebben Mal Pais, het paradijsje van vorige week, vorige week maandag verlaten, na daar niet veel meer gedaan te hebben dan surfen, poolen, zonnen, slapen, eten en yoga-en. Toe aan iets nieuws de bus gepakt naar Monteverde, en dorpje in het midden van Costa Rica. Het meest gebruikelijke vervoersmiddel hier in dit land is de bus, en het is dan ook zo dat iedereen daar gebruik van maakt, zowel toeristen als, en dat vooral, locals. Nu is het zo dat, ondanks het feit dat Costa Rica slechts een kwart groter is dan Nederland, je toch al gauw een uurtje of 7 a 8 nodig hebt om 150 kilometer te reizen.. Waarom vraagt u zich af? Dat valt geheel te weiden aan de costaricaanse infrastructuur. Asfalt? Nog nooit van gehoord! verkeersborden? Doen we niet aan! Daaraantegen zijn de buschauffeurs hier wel uitermate gedreven. Niets doen zij liever dan ons arme toeristjes met een rotgang door de diepste kuil te knallen, om vervolgens vol op de rem te trappen, en weer rustig verder te kachelen met een gangetje van 20 km per uur. En wij maar zweten en, proberen, te slapen.
Goed.. genoeg costaricaanse geschiedenis.

Reeds aangekomen in Montaverde daar een heerlijk hostelletje gevonden, en na een rustdagje, met toch een bezoekje aan een lokaal slangenmuseum, zie de foto's, op naar de nationaal zeer bekend park. Daar hebben de slimmerikken kabels dwars door het hele regenwoud gespannen, om ons, toeristen, daar lekker doorheen te slingeren. Werkelijk geweldige ervaring. Aan alleen een kabeltje 600m door een groene vallei, vol apen, vlinders en vogeltjes 'vliegen' zal ik nooit vergeten. Vervolgens een wandeling, wederom door de boomtoppen, gemaakt. Naast die kabels hebben de locals hier ook suspension bridges opgehangen, wat zoveel betekent als lange bruggen, letterlijk door de boomtoppen, waardoor je een prachtig uitzicht hebt op het regenwoud en alles wat zich daar bevindt. Moe en voldaan ons teruggetrokken in ons hostelletje, een hapje gegeten in een restaurant wat men om een boom heen heeft gebouwd, wat veroorzaakt dat de obers halsbrekende toeren moeten uithalen om via tak en stam jou je biertje te bezorgen, en de volgende op naar La Fortuna.

La Fortuna is een klein, tot 25 juni 1968 half 8 's ochtends nietszeggend dorpje, waar per ongeluk een vulkaan naast staat. Een nogalwelzotamelijk actieve vulkaan. Iedere dag spuit en schiet en brult de vulkaan allerlei producten uit het diepst onzer aarde de lucht in, varierend van as, lava, stenen en dergelijk gespuis. Daarnaast groeit deze joekel ook nog eens met 2 meter per jaar, en staat het vast dat hij, over niet al te lang gaat ontploffen en heel costa rica zonder stroom gaat leggen, maar daar praat men liever niet over. In La Fortuna aangekomen ons hostelletje betrokken, een kamertje zo klein dat ik er nog niet eens een bezem in zou stallen, maar onze vriendelijke amerikaanse eigenaar vond het wel amusant om de gemiddeld langste jongens hier in costa rica in een soort bezemkast te proppen. Desalniettemin zo snel mogelijk onze vulkaantrip geboekt, om ook weer zsm uit dat hostelletje te kunnen, en, na met een busje opgehaald te zijn in ons hostel, op naar het regenwoud waar we een guided tour kregen van de snelstsprekende man known on earth. toen vond moedertje aarde het nog niet genoeg voor ons dus kregen we de natste regenbui uit de laatste 35 jaar op ons dak, lopend door het regenwoud, maar wij als nuchtere hollandse jongens maakten er een grapje over en zetten er stevig de pas in..! Helaas is het zo dat met regen ook wolken komen, dus de vulkaan was , ik zal niet overdrijven, NIET te zien, alhoewel bas dacht dat hij een lavakorrel zag schieten, maar ik wijd dat nog steeds aan een gebrek aan eten, onderkoeling en het opsnuiven van halucinerende kruiden in het regenwoud. Nog steeds nat, terug in de bus, koers gezet naar hot springs. Een enorm complex met een stuk of 20 zwembaden, varieerend in temperatuur, inbegrepen in onze tour. Puur water, opgewarmd door de vulkaan. Heerlijk. Na 2,5 uur rondgedobberd te hebben, plus nog 2 uur nat geregend in het oerwoud, zagen bas en ik eruit als 2 gerimpelde opaatjes, dus moe maar wederom voldaan teruggekeerd naar onze bezemkast. Nog leuk om te vertellen dat het dorpje La Fortuna heet, omdat het op een een of andere misterieuze manier bespaard is gebleven bij de laatste vulkaanuitbarsting in 1968. Men vond het toen toepasselijk de naam te veranderen in La fortuna, wat, vrijvertaald uit het spaans, het geluk betekent.

Uit La Fortuna, wederom, de bus gepakt naar Quepos. Weer 9 uur in de bus. Je zou er moe van worden. Gelukkig kunnen wij heel goed onszelf en elkaar amuseren, dus we komen de tijd altijd wel goed door. Quepos is een plaatsje aan de pacific waar men een prachtig reservaat heeft, genaamd Parque Manuel Antonio. Een afgesloten park, met prachtige, prachtige, tropische, witte stranden, en bossen vol wildlife. Leguanen, apen, vogels, krabben, de hele mikmak hebben we gezien in onze uitermate actieve wandeling, zonder gids, want er moet op het budget gelet blijven worden en prachtige foto's gemaakt. Het park verlaten via een vrij illegaal ogende uitgang, met dank aan een wannabee gids die ons die kant op had gewezen, kwamen we aan de andere kant van het aangrenzende dorpje uit, en moesten wij dus nog een stukje wandelen. Halverwege, stervend van de honger, zag bas een koelkast. Koelkast doet denken aan eten, een aangezien wij honger hadden werd er afgeslagen. Bij de koelkast aangekomen zagen we 1, nee 2, nee 5, nee wel 10 miniaapjes, een centimetertje of 30, vrolijk springend en etend door de bamboobomen. Na hier en daar wat voor onze gretige camera's geposeerd racede als donderslag bij heldere hemel alle apen in een keer een electriciteits leiding, gespannen over de weg op, en huppelde ze vrolijk weer het bos in, zie ook het filmpje. Nog steeds nagenietend van al deze schone flora en fauna terug naar ons hostel, in het zwembad geploft, rondje gegeten, babbeltje hier, babbeltje daar, kortom, pura vida, zoals de lijfspreuk is van de costaricaanen.

Vandaag, maandag de 16e (ik zit hier al weer bijna 2 weken!!) zijn we naar Dominical gegaan, eveneens een echt surfersparadijsje, en na een relatief korte busrit van 4 uur ons genesteld in een hostel met airconditioning! WAt een genot. De beste man wilde 30 dollar hebben per nacht, maar ik heb daar met mijn wannabee joodse achtergrond een schamele 5 dollar af kunnen bietsen, dus we overnachten hier voor slechts 25 dollar, met 2 bedden, prive douche en airco. Het leven is niet zo slecht. Het enige probleem was, en dat is nog wel leuk om te vertellen, helemaal voor de mensen die bas kennen, dat bas meteen met z'n bezwete lichaam onder de douche sprong, om daar vervolgens geelectrocuteerd te worden door het opwarmsysteem van het douchewater. Geizers kennen ze hier niet, en CV al helemaal niet, dus op de douchekop zit een 600 volt ding wat het water opwarmt. OP de een of andere manier werkte dat niet helemaal. Bijgekomen van het lachen op naar het internet cafe waar ik nu dit, wederom, boek heb geschreven. Er staan ondertussen al veel meer foto's online, op de zelfde site als vorige keer, en er komen er nog aan van het manuel antonio park, maar ik heb op het moment m'n camera niet bij me. Kijk even op http://coen-kleipool.hyves.nl/fotos en dan onder de kopjes "Costa Rica: monte verde, santa elena" en "Costa Rica: best sunset ever"

Mochten er trouwens mensen zijn die het eerste bericht nog niet hebben gelezen en daar wel geinteresseerd in zijn, scroll even terug naar boven en klik dan, aan de linker kant, op "Verloren Zippo, palmbomen, zon, zee en strand" onder "recente berichten"!

Liefs vanuit costa rica, met door een palmboom het prachtige uitzicht op de zee en een schitterende zonsondergang. Zo, dat moest er nog even uit! Tot snel,
Coen

p.s. Voelt u trouwens vrij om hier onder liefdesverklaringen, uitingen van jaloezie, verslagen van thuis etc etc te verklaren, daar ben ik zeer van gecharmeerd!

p.s.2 voor bas´s, ongetwijfeld heel andere, kijk op de zaak, ga even langs op http://www.bassey.waarbenjij.nu

p.s.3 UPDATE: de foto´s van Parque Nacional Manuel Antonio staan online op http://coen-kleipool.hyves.nl/fotos onder het kopje: Costa Rica: Quepos, Nacional Parque Manuel Antonio